Vanaf wanneer kreeg je het gevoel een kindje te 'willen' - Pagina 2 (2024)

Joy_ schreef:Ik heb de gevoelens altijd al gehad. Vroeger wilde ik graag voor m'n 25e moeder worden, maar dat is 'm niet geworden Nu zeg ik zo rond m'n 30e, dat duurt nog 3 jaar ongeveer. Ik heb met vlagen wel heel erg babykriebels maar vind het juist heel fijn nu dat ik een relatie heb en weet dat het er ooit van gaat komen. Juist daarom kan ik het nu nog in m'n achterhoofd houden, wetende dat nu echt nog niet het juiste moment is, maar over een aantal jaar wel.
Maar ik draai m'n hoofd wel om naar elke kinderwagen, en ben echt gek op baby's. Helemaal nu ik een klein nichtje er bij heb, en ik heb natuurlijk zelf een jong zusje. Jeetje, het is zo geweldig! Maar ik weet ook realistisch gezien dat ik er nu nog niet aan toe ben, en binnen onze relatie zeker helemaal nog niet, dus kan de wens prima opschuiven. Maar heerlijk om te weten dat het er ooit van gaat komen, dat is zo'n fijn gevoel!

Fijn is dat he, ik heb vanaf dag 1 bij mijn vriend ook al het gevoel gehad dat dit hem was.
Iedereen verklaarde me voor gek, maar vooralsnog 5,5 jaar verder is het gevoel niet veranderd. En godzijdank is het wederzijds haha

Megara schreef:

Serpentijn schreef:

hoelang ben je eigenlijk al samen met je vriend?

Ruim 3 jaar, als de vraag voor mij is.

Dat denk ik wel, want ik heb een ticker

Megara schreef:

Serpentijn schreef:

hoelang ben je eigenlijk al samen met je vriend?

Ruim 3 jaar, als de vraag voor mij is.

ja, hij was voor jou bedoeld.

Ik wilde nooit kinderen, tot ik een jaar of 2 geleden het nichtje van mijn vriend (toen ruim 1) op schoot kreeg. Toen realiseerde ik me dat ze eigenlijk ook best lollig kunnen zijn en niet alleen maar krijsen en poepen.

Nu zou ik ze wel willen, maar niet op dit moment. Welk moment wel weet ik nog niet, heb daarin niet echt een deadline.

Ik was al heel jong aan het fantaseren over kinderen, ik weet nog dat ik een paar maanden met Dion was en dat ik toen op een dag thuiskwam op de fiets en heel bewust dacht: dit is hem echt, met hem ga ik trouwen en kinderen krijgen. Toen was ik er nog niet aan toe, we hadden nog te kort een relatie en geen geschikt huis.

Jaren later realiseerde ik me op een gegeven moment dat we op een punt waren bereikt waarop niemand er meer van op zou kijken als ik zwanger zou raken. Daarna is het vrij snel gegaan.

Ik liep vanaf mijn 12e met een kussen onder mijn trui voor de spiegel te kijken hoe ik eruit zou zien als ik zwanger was.

De daadwerkelijke wens was er vanaf mijn 20e. Ik ben er met mijn huidige partner ruim vier jaar geleden voor gegaan omdat we het toen beiden wilden. Ik was toen 26 en hij 24. Tot op heden ongewenst kinderloos.

Edit: als ik de reacties zo lees voel het toch best balen.

Niet willen en wel krijgen bij een aantal meiden hier.
Ik wil t wel, al heel lang en krijg t niet... Niet lullig bedoeld maar toch raakt t me wel even.

Toen ik zwanger bleek te zijn

We waren er direct heel blij mee (in tegenstelling tot onze omgeving, met uitzondering van directe familie). Ik heb toen een miskraam gehad na 11 weken. We zijn er toen bewust voor gegaan en een maand later was ik zwanger van de oudste.

Wat herken ik veel in jouw verhaal Serpentijn!
Bij mij heerst ook al vrij lang de kinderwens, sinds een jaar of twee/drie ook serieus. Ik woon inmiddels wel samen (getrouwd), maar studeer nog. Hierdoor verdien ik niet zoveel. In dit huisje zou het wel kunnen, maar het is niet ideaal.
Mijn zus heeft vorig jaar een zoontje gekregen, zelfs al is ze drie jaar ouder, toch was ik jaloers. Toen mijn zus vertelde en schoonzusje binnen een week vertelden dat ze zwanger zijn, moest ik echt mijn best doen om blij voor ze te zijn. Ik ben wel echt blij voor ze, maar het was wel confronterend. Zij wel, ik niet. Inmiddels gaat het goed, behalve als ze samen gaan zitten kletsen over hoe leuk, welke wagen, welk geslacht zal het zijn enz.
Ik hoop dat onze situatie over twee jaar stabiel genoeg is voor een kindje. Dan is mijn man klaar met zijn (deeltijd) studie en hoop ik ook een baan/inkomen te hebben. En natuurlijk hoop ik dat mijn man dan net zo enthousiast is als ik nu al ben! Hij wil zich alleen niet druk maken over wat gaat komen, zeker als het nu nog geen invloed heeft.

Ik heb geen tips voor je. Ik weet zelf ook niet hoe ik er mee om moet gaan soms. Er zijn echt dagen dat ik gewoon chagrijnig ben hierom of verdrietig. Gelukkig kan ik erg genieten van mijn neefje, al versterkt dat de wens ook wel.

Sinds ik een heel klein meisje was had ik al een kinderwens. En die is in de loop der jaren alleen maar sterker geworden. Het liefst zou ik jong moeder worden. Het leek mij een goed idee om er direct naar mijn afstuderen voor te gaan, als de situatie er naar zou zijn.

Het is echter iets eerder geworden. Niet gepland, maar voor mij meer dan welkom. Ik heb ook geen seconde spijt gehad van mijn keuze op dat moment en ondanks dat het weleens zwaar is, ben ik vooral heel gelukkig!

Mijn wens is dan ook uitgekomen. Dat ik sowieso moeder mocht worden, en dan ook nog eens op vrij jonge leeftijd.

De echte wens voor een kindje ken ik niet. Juist toen anderen om me heen kinderen kregen was ik zo blij met mijn vrijheid en als ze gingen huilen kon ik ze mooi teruggeven aan hun moeder ;-) Mijn oudste zusje kreeg mijn neefje toen ze 19 was, toen het mannetje 3 maanden was gingen zij en de vader al uit elkaar. Ik ben echt gek op mijn neefje, maar zag wederom hoe zwaar het was, zeker helemaal alleen. Mijn een na jongste zusje heeft een half jaar geleden ook een zoon gekregen, zij was 18. Ze is nog steeds gelukkig met haar vriend, maar hebben met urgentie een piepklein flatje gekregen en leven op bijstandsniveau. Wat dat betreft heb ik nooit enige jaloezie gekend naar mijn zussen of anderen die kinderen kregen.

Ik denk dat ik uiteindelijk bewust voor een kindje had gekozen, wel na mijn dertigste. Ik wilde eerst de wereld, mezelf en mijn relatie ontdekken. Dit biedt allemaal geen garanties, maar bieden mij wel vertrouwen. Toen ik zwanger bleek te zijn waren er ook geen bezwaren meer, behalve ons kleine huis, maar daar heeft baby geen last van en is niet voor eeuwig.
Moraal van het verhalen: doe de dingen nu die jouw kind straks een basis kunnen bieden. Doe de dingen de komende jaren waarvan ze straks niet meer onbezorgd kunnen. Ga op je bek, met alles, zoveel je kunt en leer ervan. Straks kun je niet meer kiezen voor die te dure laarzen en dus macaroni de rest van de maand ;-) Kies in welke situatie dan ook voor jezelf en leg je prioriteiten ook bij jezelf, ik merk nu al dat mijn prioriteiten 100 procent zijn verschoven, alles voor baby ;-) Zorg dat je die ene reis voor 3 maanden naar China maakt, zonder dat je je druk hoeft te maken om je baan/hypotheek/kind. Alles wat je nu doet, waar je nu van leert is straks een basis voor het opvoeden van je kind, wat voor basis wil je hem meegeven?

@Tea: ik zie je Edit voorbij komen en het raakt me. Ik weet niet hoe het is, hoe je je moet voelen, je herinnert me er altijd wel aan hoe dankbaar ik moet zijn met het wonder in mijn buik als ik het weer eens niet zie zitten. Ik heb zelf ondervonden dat het leven oneerlijk is, jij laat me zien dat het ook voor jou oneerlijk is. Met de beste wil van de wereld kan ik niks voor je doen, behalve aan je denken, voor je duimen en voor je hopen. Dikke knuffel!

Tea-Leaf schreef:[b]Ik wil t wel, al heel lang en krijg t niet... Niet lullig bedoeld maar toch raakt t me wel even.

is toch normaal dat dat wat met je doet . het is een gek iets een kindje krijgen iets wat jij weet dat je heel graag wil maar het zelf niet in de hand hebben of het ook kan of lukt . dan is het toch niet gek dat het je wat verdrietig maakt dat sommige mense een abortus overwegen of dat ze moeten wennen aan het idee dat ze zwanger zijn . terwijl jullie zo graag willen ..

Ik heb dat heel lang wel gehad. Toen weer een tijd niet. Maar nu wij verhuisd zijn en alle ruimte hebben voor een gezin rammelt en kriebelt het aan alle kanten. Gisteren de verjaardag van mijn zwager gehad. Daar waren in totaal 5 baby's aanwezig. Nou, dat helpt ook niet mee om het gerammel tegen te gaan. Hahaha

Maar ja, het is hier nog even verstandig om te wachten. Op dit moment werkt mijn vriend bijna 70 uur in de week. Dus is bijna niet thuis. Als dat over 2,5 jaar anders is willen wij wel graag een kindje. Maar ja, 2,5 jaar lijkt nog heel lang te duren.

**_pearl_** schreef:

Tea-Leaf schreef:[b]Ik wil t wel, al heel lang en krijg t niet... Niet lullig bedoeld maar toch raakt t me wel even.

is toch normaal dat dat wat met je doet . het is een gek iets een kindje krijgen iets wat jij weet dat je heel graag wil maar het zelf niet in de hand hebben of het ook kan of lukt . dan is het toch niet gek dat het je wat verdrietig maakt dat sommige mense een abortus overwegen of dat ze moeten wennen aan het idee dat ze zwanger zijn . terwijl jullie zo graag willen ..

+1 Dat heb ik altijd al krom gevonden. Dat er zoveel mensen zijn die hun kindje mishandelen/misbruiken noem het op...
Maar dat er tegenover dan ook zoveel mensen ongewenst kinderloos blijven. Daar klopt toch iets niet zou je zeggen?

Serpentijn, ik herken me totaal in jouw verhaal. Zelf ben ik 22, woon samen en studeer nog. Mijn vriend studeert ook nog.
Dit jaar studeer ik HBO af en moet ik nog drie jaar een deeltijd master doen terwijl ik aan het werk ben. Op zn allersnelst zou ik hier op mn 26e mee klaar zijn. Rationeel en verstandig gezien zouden we dan ook pas aan kinderen moeten beginnen. Daargelaten of we wel kinderen kunnen krijgen.
Maar ik weet niet of ik nog zin heb om vier jaar te wachten Dat duurt nog zooooo lang.

puss*cat schreef:

+1 Dat heb ik altijd al krom gevonden. Dat er zoveel mensen zijn die hun kindje mishandelen/misbruiken noem het op...
Maar dat er tegenover dan ook zoveel mensen ongewenst kinderloos blijven. Daar klopt toch iets niet zou je zeggen?

Ik vind het ook wel eens krom dat mijn kind autisme heeft terwijl ik tijdens de zwangerschap zó voorzichtig ben geweest, terwijl sommige vrouwen die tijdens hun zwangerschap willens en wetens alles doen en laten waar ze zin in hebben een kind krijgen waar niks mee aan de hand is. Het is niet dat ik die vrouwen iets zou toewensen uiteraard, in een ideale wereld krijgt iedereen een kind dat probleemloos opgroeit, maar het voelt gewoon wel eens oneerlijk.

Sinds 2 jaar heb ik dat gevoel heel sterk. We hebben toen tegen elkaar gezegd, nadat hij me had gevraag om met hem te trouwen dat we na de bruiloft voor een kindje konden gaan. Wist ik veel dat het zoveel voeten in de aarde zou hebben.. Ik ben 2x zwanger geweest en 2x een miskraam achter elkaar gehad..het balletje is toen gaan rollen en nu bleek dat ik ontstoken eileiders heb, om een lang verhaal kort te maken, ik ben sinds de miskramen bijna 1 jaar verder en eigenlijk is het enige wat ik weet dat het zonder IVF niet gaat lukken. Maar op de een of andere manier, ben ik zo positief. Als ik bijv lees dat sommige vrouwen weken hun bed niet uitkomen als ze het nieuws krijgen wat ik heb gekregen (dus IVF - enige manier..) ik heb dat niet. Ik heb ook niet gehuild en ik vind het ook niet oneerlijk.. ik heb juist geaccepteerd dat iedereen zijn portie krijgt in het leven en dat het je niet altijd voor de wind kan blijven gaan.

Het is jammer dat het niet lukt op natuurlijke manier maar ik ben dankbaar dat er IVF bestaat en dat de kansen niet verkeken zijn.

Edit: ik wist trouwens al voordat ik 1 woord had gewisseld met mijn man: 'Hij is het gewoon.......' heel gek was dat!

'; window._taboola = window._taboola || []; _taboola.push({ mode: 'thumbnails-Below', container: 'taboola-below-article-thumbnails', placement: 'Below Article Thumbnails', target_type: 'mix' }); window._taboola = window._taboola || []; _taboola.push({flush: true}); } }); });